If dreams come true - czyli kto nie ryzykuje ten nie wygrywa

Mam już jedną czytelniczkę i pierwszy komentarz, powiadam wam iż to bardzo miłe uczucie :)



Technikum wet. wspaniała sprawa - sama pewnie bym je wybrała gdyby było gdzieś niedaleko mojego domu, niestety nie ma tak lekko w życiu... Z domu wyprowadzać się nie chciałam, wybrałam więc liceum i popularny biol-chem.
Ograniczenia jakie ciągnie za sobą tytuł samego technika mogą być faktycznie irytujące jeśli twoją pasją jest ten zawód, dlatego ja bym się nie poddawała i starała się dostać na wetę na każdą możliwą uczelnię, niezależnie od jej odległości od domu.

Bardzo dziękuję za życzenia, zazdrościć nie musisz - wierzę, że i tobie dopisze szczęście i już niedługo będę Ci przesyłać materiały na kolokwium z chemii :)


Historia mojej edukacji nie jest jakaś zawiła ale za to jaka podobna do Twojej Marika!

Uczęszczałam do liceum cieszącego się dobrą opinią w niewielkim miasteczku. Od 6 klasy podstawówki wiedziałam że będę weterynarzem i usilnie starałam się wszystkich do tego przekonać jednak uwierzyli mi dopiero w 2 klasie LO, kiedy sprawdzałam jakie przedmioty będę musiała zdawać na wybrane uczelnie.

Prymuską nigdy nie byłam, zawsze miałam same 4, nigdy w życiu nie zdarzyło mi się otrzymać świadectwa z paskiem, obawiałam się więc, jak będę sobie radzić na studiach skoro podobno są tak okropnie trudne?

Nadszedł czas matur - uczyłam się tyle co każdy, przerobiłam cały materiał z podręczników jednak nie robiłam zbyt wielu zadań, nie rozumiałam o co chodzi z tym pisaniem pod klucz, miałam trudności z rozwiązywaniem zadań z chemii. Dziś już wiem, ze była to wina moich nauczycielek a nie moja własna - choć przygotowywałam się jak mogłam z części teoretycznej miałam spore braki w części praktycznej bo w szkole nikt o to nie dbał. Przerażała mnie perspektywa pisania matury rozszerzonej z chemii bo na zajęciach nie rozwiązywaliśmy zbyt wielu zadań, a jeśli już się zdarzyło to były one bardzo łatwe, gdyż zadań trudniejszych nie umiała rozwiązywać nasza nauczycielka - zawsze gubiła się w połowie i pytała o co chodziło w tym czy tamtym, po czym zadawała owo zadanie jako pracę domową. Dziś wydaje mi się to zabawne ale wtedy nie było...
Do tego wszystkiego doszedł jeszcze okropny stres - musi mi się udać, przecież mam takie plany, przecież tyle się uczyłam! Co ja zrobię jeśli napiszę za słabo i się nie dostanę?! Po otwarciu arkusza pustka w głowie, patrzyłam na zadania jakbym nie miała pojęcia czego oni ode mnie oczekują, później jednak się zawzięłam i rozwiązałam większość :)

Niestety, życie to nie bajka - omawialiśmy z nauczycielką maturę z biologii i wyszło na to, że nie trafiam w klucz mimo, że piszę dobrze i na temat to jednak brakuje jakiegoś jednego słowa, więc już nie mogą mi zaliczyć.. Nadszedł czas wyników - ulga i rozpacz w jednym. Z jednej strony zdałam wszystko i to na dobre wyniki - jestem najlepsza z całego biol-chemu z naszej szkoły ale z drugiej - czy to wystarczy?

Później zrobiłam strasznie głupstwo - złożyłam podanie tylko do Wrocławia który był najbliżej mojego domu, nie myśląc o tym, że na innych uczelniach są zazwyczaj o wiele niższe progi. Na studia się nie dostałam choć niewiele brakowało, w trybie zaocznym studiować nie mogłam z najbardziej prozaicznego powodu - nie stać mnie na takie luksusy.
Wiem, że na innej uczelni pewnie by się udało, ale żeby nie żałować po dziś dzień nie sprawdziłam wyników z innych uniwersytetów, więc nie wiem gdzie mogłabym być już od roku studentką.

Stanęłam przed trudnym wyborem - czekać rok w domu bezczynnie, iść do jakiegoś studium czy wybrać jakieś studia, które na pewno po roku rzucę o ile tylko dostanę się na wymarzoną weterynarię? Co zrobić w tym swoim dorosłym życiu, które już każe mi dokonywać tak trudnych decyzji?